Ah nasıl ifade edebilirim bilmiyorum. Muhteşem bir 24 saatti. Huzurun dibinde sarhoş sarhoş seyreyledik...
Burası "Uçmakdere" ama ben Uçmaktepe koydum tam olarak çadırımızın olduğu yere.
İnsan doğaya bırakıveriyor içindeki tüm irinleri...Özgürlük ne hoş!
Gece 3'de 4'de uyandığımda bile dağ bülbülleri susmuyordu. Hiç mi uyumuyorlar mıydı?
Uzadıkça uzayan sonunda bir köye varan bir vadi bile vardı.
onlarca değişik çiçek, kelebekler,böcekler...
Yamaç paraşütçüleri kalkış yapıyordu. Kendimi işte bu uçurumdan bırakmak istedim, intihar eder gibi ama ölür gibi değil. Öylece o kokulu dağlardan kokulu vadilere akmak istedim.
Kamp alanına giderken şu görünen asfalttan geçiliyor. son derece korkunç değil mi?
Her yerde bu yumuş yumuş olmuş tırtılcıklar vardı. durun ayrılın nooluyo dedim, dinlemediler...
Ormanın derinliklerinde çok gizli sihirli bir de orman vardı. Böyle göründüğüne bakmayın, çok sık ve karanlıktı.
Hadi bir de kendimi de koyayım da gizem çözülsün...
Amerikan gençlik filmlerinin belki öğrettiği tek iyi şey; ateşte pişirilmiş Marşmelov. Kesin deneyin...
Tüm bu fotoğrafları çekmemde emeği geçen tek tık şarjı kalmış olduğu halde 24 saat dayanan telefonuma buradan sonsuz teşekkür etmek istiyorum...
şimdi bunca şey yazmamın bir sebebi var tabi ki...Yaşamın, yani tüm nane ferahlığındaki nefeslerin varolduğu dünyada çok az yer vardır. Belki herkes için farklı yerler. Benim için işte burası, bozkır bile olsa doğa, bir masa ve kağıt kalemin olduğu bir yer, eski bir kütüphane...Azıcık ama yaşam kokan yerler.Belki bunalınca falan farketmek gerekiyor.bunun için yazıyorum.Koşun gidin doğalara, çıplak ayaklarınızla diye.Gençleştim ben.Siz de gençlesin...